Μας αρέσει η θέα από ψηλά! Όποτε δίνεται η ευκαιρία φροντίζουμε να ικανοποιήσουμε την επιθυμία για επίσκεψη στην εκάστοτε... ταράτσα! Η πολυκατοικία που μένει η γιαγιά στο Π.Φάληρο έχει 8 ορόφους οπότε από τον 9ο που είναι η ταράτσα η θέα είναι απίστευτη! Βλέπεις Σαρωνικό και Υμηττό. Θα βάλω φωτογραφίες άλλη φορά. Αυτές εδώ είναι με θέα Πεύκη και Λυκόβρυση. Είχαμε πάει στην άλλη γιαγιά και στον παππού και μια και το ζήτησαν ανεβήκαμε και σ' αυτή τη ταράτσα. Πέμπτος όροφος αλλά η θέα από ψηλά είναι πάντα όμορφη! Το δασάκι μπροστά από το σπίτι, τα σπίτια στο βάθος και το βουνό είναι αρκετά να απασχολήσουν τη σκέψη μας και να μας γεμίσουν εικόνες. Παρατηρούμε πώς είναι οι ηλιακοί θερμοσίφωνες, οι κεραίες και οι καμινάδες από τα τζάκια. Τροφή στην περιέργειά τους...και ο παππούς από δίπλα να εξηγεί και να λύνει απορίες!
Όταν ήμουν μικρή είχα περάσει πολλές ώρες στα 2 αεροδρόμια της Αθήνας (Ανατολικό και Δυτικό τότε). Ο πατέρας μου εργαζόταν σε τουριστικό γραφείο οπότε το αεροδρόμιο ήταν το δεύτερο γραφείο του! Μαζί του και εμείς αρκετές φορές αφού χρειάστηκε να πάει και εκτάκτως εκτός ωραρίου. Ένας ακόμη λόγος που έχω να θυμάμαι τα αεροδρόμια είναι γιατί ΟΛΟΙ μου οι συγγενείς ζουν στο εξωτερικό! Τον παππού μου τον είδα για τελευταία φορά και τον αποχαιρέτησα εκεί όταν ήμουν 5 χρονών. Από τότε έχω υποδεχτεί και αποχαιρετήσει θείους, θείες και ξαδέρφια, αμέτρητες φορές. Και πάντα η ίδια χαρά και ανυπομονησία στην υποδοχή όλων αυτών (θυμάμαι που προσπαθούσαμε να τους εντοπίσουμε καθώς ανοιγόκλεινε η πόρτα στις αφίξεις!) και ο ίδιος κόμπος στον λαιμό κατά τον αποχωρισμό...ΠΟΛΛΕΣ αναμνήσεις...
Πιστεύω πάντως πως είναι λίγα τα παιδιά που δε μαγεύονται με τη θέα ενός αεροπλάνου και δεν τα συναρπάζει ο χώρος του αεροδρομίου. Είναι τόσο όμορφο να παρατηρείς τα αεροπλάνα να προσγειώνονονται και να απογειώνονται και να φαντάζεσαι τι κόσμο κουβαλούν, από πού έρχονται και πού πηγαίνουν! Τα ταξίδια είναι συναρπαστικά και εμείς ανυπομονούμε να έρθει η στιγμή που, οικογενειακώς, θα ετοιμαστούμε για το πρώτο μας ταξίδι με αεροπλάνο. Μέχρι τότε αρκούμαστε στη...θέα τους!
Το Σάββατο που ήταν τα γενέθλιά μου θέλαμε να πάμε εκδρομή αλλά οι
προβλέψεις του καιρού ήταν αρκετά άσχημες. Έτσι ξυπνήσαμε, φάγαμε πρωινό
και πήραμε τα κορίτσια να πάμε βόλτα στο αεροδρόμιο. Η μέρα εξελίχθηκε
ηλιόλουστη, καμία σχέση με αυτό που περιμέναμε. Η διαδρομή μέχρι το
"Ελευθέριος Βενιζέλος" είναι μεγάλη αλλά πηγαίνοντας από την παραλιακή και βλέποντας τόσες όμορφες εικόνες θάλασσας και ουρανού η ώρα πέρασε ευχάριστα...για μένα!
Περνώντας από τη Βούλα...
Οι μικρές ανυπομονούσαν να φτάσουμε οπότε δεν το ευχαριστήθηκαν όσο εγώ. Τι υπέροχα χρώματα στον ουρανό! Τι τέλεια εικόνα να βλέπεις τις ακτίνες του ήλιου να ξεπηδούν από στα σύννεφα σχηματίζοντας κουρτίνα...
Λιμανάκια Βουλιαγμένης
Στο αεροδρόμιο όμως ήταν πολύ ωραία! Δεν είχε πολύ κόσμο οπότε κινούμασταν άνετα και χωρίς έννοια μη τις χάσουμε. Διασχίσαμε 2 φορές το μεγάλο κυλιόμενο διάδρομο που ενώνει τις αναχωρήσεις με το σταθμό του προαστιακού όπου πραγματικά ήταν απόλαυση να τις βλέπεις να χασκογελούν και να τρέχουν πέρα δώθε. Καθίσαμε να χαζέψουμε τις απογειώσεις και προσγειώσεις από τη τζαμαρία των McDonald's. Ήταν πολύ καθαρή η ατμόσφαιρα οπότε τα βλέπανε όλα τέλεια.
Περάσαμε σχεδόν δυόμιση ώρες περιπλανώμενοι εκεί μέσα. Αγόρασα και την αγαπημένη μου σοκολάτα Flake της Cadbury's την οποία δυστυχώς δε βρίσκω καθόλου εύκολα αλλού...
Ήταν τα γενέθλιά μου, πολύ διαφορετικά από όλα τα τελευταία χρόνια. Γιατί δεν δούλευα, τα πέρασα αποκλειστικά με την οικογένειά μου και κάναμε κάτι μικρό αλλά διαφορετικό. Η Αναστασία μου είπε στο τέλος της μέρας ότι ήταν τα ωραιότερα γενέθλια μου! Πάνω από όλα ήμασταν οι 4 μας και χαλαρώσαμε μακριά από τους 4 τοίχους του σπιτιού...
Τα τελευταία δύο χρόνια που μεγαλώσαμε κάπως, άρχισαν και οι προσκλήσεις σε παιδικά πάρτυ συμμαθητριών. Σε κάποια από αυτά ήταν καλεσμένη και μια "νεράιδα" η οποία απασχολεί, ως γνωστόν, τα παιδάκια και έτσι έχουμε την ευκαιρία να πούμε 2 κουβέντες παραπάνω χωρίς έννοια. Τα παιδιά απορροφούν σαν σφουγγάρι Ό,ΤΙ γίνεται γύρω τους. Και αυτό φαίνεται σε κάθε κίνησή τους και σε κάθε συνομιλία μαζί τους. Όσοι έχουν παιδιά διαπιστώνουν πόσο ανταποκρίνεται αυτό στην πραγματικότητα.
Πριν μερικές μέρες τα κορίτσια έπαιζαν για πολύ ώρα μαζί και χωρίς να έχουμε σύγκρουση. Πήγα να δω τι είχαν φτιάξει και είδα ότι έπαιζαν με τα Playmobil κάνοντας ότι είχαν γενέθλια δύο παιδάκια και έκαναν το πάρτυ τους!
Η νεράιδα ήρθε να τα απασχολήσει και όλα τα παιδιά κάνουν κύκλο γύρω της...
Οι γονείς κάθονται στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου και στο σαλόνι του ισογείου συζητώντας προφανώς...
Γενέθλια χωρίς τούρτα γίνεται; Όχι βέβαια...
Οι τούρτες είναι από άλλο παιχνίδι όπως φαίνεται και από το μέγεθός τους, αλλά αυτό δε μας πτοεί!
Τραγούδησαν φυσικά το τραγούδι και η αναπαράσταση ενός παιδικού πάρτυ γενεθλίων ήταν απολύτως επιτυχημένη!
Μου αρέσει που αυτοσχεδιάζουν συνδυάζοντας παιχνίδια που έχουν, δίνουν προσοχή σε λεπτομέρειες και οι εμπειρίες που ζουν αποτυπώνονται στο μυαλουδάκι τους!
Εγώ θυμόμουν ότι όταν ήμουν μικρή τα δόντια μου κουνιόντουσαν όταν ερχόταν η ώρα τους να βγουν. Πηγαίνοντας στην οδοντίατρο για έναν έλεγχο και για την έκδοση πιστοποιητικού για το Δημοτικό έμαθα ότι δεν ισχύει αυτό για τα κάτω μπροστινά δοντάκια. Και μάλιστα στην Αναστασία είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται από πίσω τα νέα, οπότε έπρεπε να γίνει εξαγωγή των παλιών για να μπορέσουν να ανέβουν! Έτσι τα πρώτα μας δοντάκια δεν έπεσαν μόνα τους αλλά μας τα βγάλανε! Τα έβαλε η οδοντίατρος στο ροζ κουτάκι της φωτογραφίας και επιστρέψαμε σπίτι. Δεν περιγράφεται ο ενθουσιασμός της Αναστασίας που της βγαίναν επιτέλους τα καινούργια δόντια.
Ακόμα μεγαλύτερος βέβαια ήταν ο ενθουσιασμός της όταν ένα βράδυ, λίγες μέρες μετά, την επισκέφθηκε η νεράιδα των δοντιών. Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, αγνοούσα την ύπαρξή της. Την έμαθα όμως όταν έπεσα τυχαίως στο βιβλίο της κας Βούλας Μάστορη "Το κουνιστό δόντι της Φρύνης" από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Η συνάντηση αυτή έγινε συμπτωματικά λίγες μέρες αφού είχαμε βγάλει τα δοντάκια. Το βιβλίο περιγράφει τι έγινε όταν η Φρύνη ένα μεσημέρι έβγαλε το δοντάκι της και μετά περίμενε να την επισκεφθεί το βράδυ η νεράιδα των δοντιών! Η οποία, λένε, παίρνει το δοντάκι και αφήνει χρήματα... ή κάτι άλλο (όπως έγινε με τη Φρύνη).
Έτσι είπα να επιχειρήσω να χαρίσω στην Αναστασία αυτή τη χαρά! Το βράδυ εκείνο έβαλε το ροζ κουτάκι κάτω από το μαξιλάρι της. Όταν αποκοιμήθηκε πήγα και έβαλα δίπλα στο κουτάκι ένα φάκελο με ένα μήνυμα από την νεράιδα και λίγα χρήματα. Έβαλα χρυσόσκονη στα χεράκια και τα ποδαράκια της γιατί η νεράιδα των δοντιών έχει πάνω της μπόλικη και τη βοηθάει να πετά! Δεν ξέχασα βέβαια να βάλω και στη Γεωργία γιατί ποιός την άκουγε έτσι και ξύπναγε και δεν είχε και αυτή κάτι από τη νεράιδα. Το πρωί...
Ξύπνησε και πετούσε από τη χαρά της! Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι την είχε επισκεφθεί η νεράιδα των δοντιών και ότι της άφησε μήνυμα και χρυσόσκονη! Το έλεγε σε όλους, πήραμε τηλέφωνο και τον μπαμπά να του το πει και επαναλάμβανε συνέχεια πόσο χαρούμενη ήταν. Η Γεωργία ρωτούσε αν μπορεί να πετάξει!!! Εγώ ήμουν διπλά χαρούμενη: Πρώτον από τη χαρά που πήρε και δεύτερον που διαπίστωνα ότι όσο ώριμη και σοβαρή και αν μας φαίνεται, παραμένει ένα μικρό παιδάκι που έχει ανάγκη από τη μαγεία του παραμυθιού! Να πιστέψει ότι γίνονται και εκπλήξεις στη ζωή μας. Πράγματα που δεν φανταζόμασταν ότι μπορούν να συμβούν. Όπως και στο "Κουνιστό δόντι της Φρύνης" όπου βέβαια υπάρχει μια άλλη εξέλιξη κατά την επίσκεψη της νεράιδας...
Το βιβλίο είναι κατάλληλο για παιδιά Α, Β και Γ Δημοτικού και οι δικές μας κόρες το ακούνε ευχάριστα όσες φορές και αν το έχουμε διαβάσει. Έχει πολύ όμορφη εικονογράφηση από την κα Ναταλία Καπατσούλια και ενδείκνυται για τις ώρες της Ευέλικτης Ζώνης και της Φιλαναγνωσίας.
...Οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Κάθε μέρα έχεις να θυμάσαι και κάτι. Πώς να περιγράψεις τα συναισθήματα που νιώθεις όταν τα παιδιά σου σου λένε ότι σε αγαπούν πιο πέρα και από το άπειρο;
Ή όταν η Αναστασία ζωγράφιζε κάτι στα κρυφά και μου λέει:
-Μη δεις μαμά. Είναι έκπληξη!
Και εμφανίζεται μετά από λίγο με αυτό:
Αναστασία 27/10/2012
Το πρωτάκι που τώρα μαθαίνει να γράφει, έφτιαξε αυτό το έργο!
Την Παρασκευή πήγαμε στην πρώτη σχολική μας γιορτή στο Δημοτικό. Η ηλιόλουστη μέρα επέτρεψε να πραγματοποιηθεί η γιορτή στην αυλή και ήταν πραγματικά πολύ ωραία οργανωμένη. Είχε ηχητικά ντοκουμέντα, ποιήματα, δραματοποιημένες σκηνές, τραγούδια από τη χορωδία και 2 τραγούδια τα οποία είπαν τα παιδάκια των 2 τμημάτων της Α' τάξης του Δημοτικού (δηλαδή εμείς!).
Ένα πολύ όμορφο τραγούδι που πρωτάκουσα στη γιορτή και μου άρεσε πολύ ήταν το "Δυο παιδιά απ' το Βραχώρι", εδώ τραγουδισμένο από τη χορωδία του Σπύρου Λάμπρου...
Πολύ συγκινητική η εκδήλωση καθώς και η προσπάθεια των παιδιών που συμμετείχαν και ήταν από την τετάρτη Δημοτικού. Είχα να παραβρεθώ σε σχολική γιορτή από το Λύκειο οπότε μου φάνηκε κάπως τώρα που ήμουν θεατής στη γιορτή του σχολείου της...κόρης μου!
Η Γεωργία, στο προνήπιο, έκαναν τη γιορτούλα τους μεταξύ τους. Δεν ήταν "ανοιχτή" για τους γονείς, είχαν μοιράσει όμως ποιήματα στα παιδάκια. Κάναμε πρόβα όλη την εβδομάδα και το πρωί το είπε καλύτερα από κάθε άλλη μέρα...
Οι δικοί μας στίχοι ήταν
"Κάνουν τείχος τα κορμιά τους
μη περάσει η σκλαβιά
και προσφέρουν τη ζωή τους
για τιμή και λευτεριά"
(το οποίο το άκουσα και στο Δημοτικό από ένα κοριτσάκι)
Όμως...
Όταν το μεσημέρι ο μπαμπάς πήγε να την πάρει από το σχολείο, μας ενημέρωσε η δασκάλα ότι δεν είπε η Γεωργία το ποίημά της! Γιατί, λέει, ντρεπότανε.
Καθόλου απρόσμενο για το χαρακτήρα της. Δεν ήθελε και δεν το είπε. Θα έρθει όμως η ώρα που θα την στριμώξουνε και θα δούμε αν θα την παίρνει να κάνει ό,τι θέλει!
Σήμερα ξημέρωσε μια διαφορετική μέρα.
Νοτιάς δυνατός, σύννεφα και μουντός καιρός. Εικόνες για πίνακα.
Αποφασίσαμε να πάρουμε τις ομπρέλες μας και να περπατήσουμε μέχρι την παραλιακή να παρακολουθήσουμε την παρέλαση. Τα κορίτσια το ήθελαν πολύ. Εγώ κάθε τέτοια μέρα απολαμβάνω την ελεύθερη βόλτα στη λεωφόρο η οποία έχει αποκλειστεί για τα αυτοκίνητα και εμείς περπατάμε ανέμελα εκεί που τις υπόλοιπες ώρες περνούν ασταμάτητα και αμέτρητα τα αυτοκίνητα!
Πιάσαμε θέση μπροστά στο διάζωμα της παραλιακής και σε όλη τη διάρκεια της παρέλασης παρακολούθησαν ακούνητες τα παιδιά και όλους όσοι παρέλασαν μπροστά τους.
Περάσαμε όμορφα.Ζούμε παράξενες μέρες και αυτές οι στιγμές μας κάνουν λίγο να ξεφεύγουμε...
Αυτή τη συνταγή για σπιτικά Oreo cookies την έχω βάλει στο μάτι και στα..Αγαπημένα εδώ και καιρό. Για να αποφύγω την κατανάλωση-θερμίδες-τύψεις κλπ, καθυστερούσα να τα φτιάξω περιμένοντας αφορμή. Είναι που δεν έχουμε και πολλούς συγγενείς και φίλους τριγύρω ώστε να μαγειρεύουμε εμείς και να μοιραζόμαστε μαζί τους λιχουδιές και...θερμίδες!!!
Πριν λίγες μέρες καλέσαμε μια φίλη της Αναστασίας να παίξουν στο σπίτι οπότε αυτή ήταν μια καλή αφορμή! Τους άρεσαν, αλλά όπως γίνεται συνήθως πιο πολύ τις απασχολούσε να παίξουν παρά να φάνε. Η Αναστασία πάντως και εγώ τα τιμήσαμε δεόντως και θα τα ξαναφτιάξουμε σύντομα!
Υλικά για 36 μπισκότα Για τα μπισκότα 225g βούτυρο ανάλατο, σε θερμοκρασία δωματίου 200g ζάχαρη κρυσταλλική 1 αυγό 2 βανιλίνες 250g αλεύρι για όλες τις χρήσεις 90g κακάο 1,5 κουταλάκι γλυκού baking powder 1 κουταλάκι γλυκού αλάτι Για τη γέμιση 125g βούτυρο ανάλατο, σε θερμοκρασία δωματίου 2 κουταλιές σούπας γάλα 1 βανιλίνη 300-350g ζάχαρη άχνη 1 πρέζα αλάτι
Σε ένα μπωλ χτυπάμε με το μίξερ, σε μεσαία ταχύτητα, το βούτυρο με τη ζάχαρη να αφρατέψουν. Προσθέτουμε το αυγό και τη βανιλίνη. Σε άλλο μπωλ αναμιγνύουμε το αλεύρι, το κακάο, το b.p. και το αλάτι. Προσθέτουμε τα στερεά στο μίγμα βουτύρου-ζάχαρης-αυγού και χτυπάμε σε χαμηλή ταχύτητα μέχρι να ενσωματωθούν. Χωρίζουμε το μίγμα σε 2 δίσκους, τους τυλίγουμε με μεμβράνη και τους βάζουμε για μία ώρα στο ψυγείο.
Όταν η ζύμη μας έχει παγώσει, προθερμαίνουμε το φούρνο στις αντιστάσεις στους 170°C. Απλώνουμε λαδόκολλα στο ταψί.
Βγάζουμε το ένα κομμάτι της ζύμης από το ψυγείο και το βάζουμε πάνω σε ελαφρώς αλευρωμένη επιφάνεια. Ανοίγουμε δίσκο πάχους περίπου 0,5cm. Για μεγαλύτερη ευκολία στο άνοιγμα του φύλλου (επειδή κολλάει λίγο) μπορούμε να καλύψουμε τη ζύμη με λαδόκολλα. Κόβουμε με κουπ πατ τα μπισκότα τα οποία τοποθετούμε δίπλα δίπλα στο ταψί. Επαναλαμβάνουμε την ίδια διαδικασία με όλη τη ζύμη. Ψήνουμε για 14' και τα μεταφέρουμε σε σχάρα να κρυώσουν.
Όσο τα μπισκότα μας κρυώνουν, ετοιμάζουμε τη γέμιση. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά εκτός από την άχνη ζάχαρη. Προσθέτουμε σταδιακά τη ζάχαρη μέχρι να ομογενοποιηθεί η κρέμα και να γίνει σχετικά σφιχτή. Απλώνουμε στα μισά μπισκότα είτε με ένα μαχαιράκι είτε βάζοντας την κρέμα σε κορνέ. Καλύπτουμε με τα υπόλοιπα μπισκότα και έτοιμα τα Oreo cookies μας!
Θα μου πεις μια ιστορία; Αυτό ρωτά κάθε βράδυ η Γεωργία μας. Την συναρπάζει να της διηγούμαστε δικές μας ιστορίες οι οποίες περιλαμβάνουν ως ήρωες τις ίδιες! Αλλά και η Αναστασία αγαπά πολύ να διαβάζουμε παραμύθια. Περιπλανώμενη σε διάφορα blogs βρέθηκα τυχαίως σε δύο πολύ αξιόλογα - ενδιαφέροντα σημεία για παιδιά: Τον Παραμυθητή και το Μικρό Αναγνώστη! Μου άρεσε πολύ η ιδέα της παρουσίασης παιδικών βιβλίων από κάποιον που δεν έχει συμφέρον να τα προωθήσει καθώς και η ανάγνωση βιβλίων από κάποιον άλλο για τα παιδάκια μας. Μου θύμησε τις κασέτες με τα παραμύθια που ακούγαμε εμείς κάποτε. Αναπτύσσεται η φαντασία των παιδιών και συγκεντρώνονται περιμένοντας να ακούσουν τη συνέχεια...Εμείς έχουμε ήδη ακούσει μερικές αφηγήσεις και μας άρεσαν πολύ!
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) προωθεί την ανάγνωση με σειρά από δράσεις για βιβλιόφιλους κάθε ηλικίας. Δύο από αυτές, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες για τις δικές μας ηλικίες, είναι η Φιλαναγνωσία και ο Μικρός Αναγνώστης. Θεωρώ πως η Φιλαναγνωσία είναι μια πολύ καλή ιδέα να έρθουν οι μαθητές σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου και εύχομαι ότι οι εκπαιδευτικοί μας, είτε τα σχολεία μας είναι ενταγμένα στο πρόγραμμα είτε όχι, να πάρουν ιδέες για θετική κινητοποίηση των παιδιών απέναντι στο βιβλίο.
Πολύ εύστοχα αναφέρεται απευθυνόμενο με επιστολή στους εκπαιδευτικούς:
"...Στο πλαίσιο της ώρας καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας των μαθητών, αλλά και με τη γενικότερη στάση σου στην τάξη, καλείσαι να γίνεις συναναγνώστης, εμψυχωτής, διαμεσολαβητής, εξασφαλίζοντας το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούν να εκφράζονται άνετα και άφοβα, όπως ταιριάζει στην ηλικία και την ιδιοσυγκρασία τους. Επιπλέον, με τις αναγνωστικές δράσεις που θα υλοποιήσεις σου δίνεται η δυνατότητα να προσεγγίσεις μαθητές που θεωρούνται αδιάφοροι ή αδύναμοι, αφού για κάθε παιδί υπάρχει ένα βιβλίο που αγγίζει τις ανησυχίες και τις ανάγκες του. Είναι κρίσιμο να αισθανθούν τα παιδιά ότι η ώρα της φιλαναγνωσίας είναι μια διαφορετική στιγμή στη σχολική τους ζωή. Είναι μια ζώνη ελευθερίας, δημιουργικότητας, στην οποία μπορούν να εκφράσουν επιθυμίες, τάσεις, σκέψεις που σε άλλες ώρες ίσως είναι περισσότερο δύσκολο.."
"...Τέλος, καλό είναι να έχουμε πάντοτε στο νου μας τα δικαιώματα του αναγνώστη, σύμφωνα με τον Daniel Pennac:
Το παιδί (και όλοι οι αναγνώστες) έχει δικαίωμα
να μη διαβάζει, να πηδάει σελίδες,
να μην τελειώνει ένα βιβλίο, να το ξαναδιαβάζει, να διαβάζει οτιδήποτε, στον μποβαρισμό (ικανοποίηση αισθήσεων), να διαβάζει οπουδήποτε, να τσαλαβουτάει, να διαβάζει μεγαλόφωνα, να σιωπά.
Ίσως αν σκεφτούμε αυτά, να απελευθερωθούμε κι εμείς βαδίζοντας με τις μικρές μας αναγνώστριες και με τους μικρούς μας αναγνώστες στους δρόμους της φιλαναγνωσίας..."
Πολύ χάρηκα που τα ανακάλυψα όλα αυτά και μακάρι όλες αυτές οι δράσεις να πιάσουν τόπο...
Λίγο πριν φύγουμε για διακοπές ο μπαμπάς έφτιαξε ένα CD για να ακούμε τραγούδια στο ταξίδι. Είναι κάτι που το κάνει σχεδόν πάντα πριν κάνουμε ταξίδι οδικώς. Με τα παιδιά ακούμε πολύ συχνά μουσική. Έχουμε παρατηρήσει ότι οι εντάσεις μειώνονται αν ταυτόχρονα με το παιχνίδι τους ακούν και μουσική!
Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Μαχαιρίτσας, Τσακνής, Γαλάνη, Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι είναι στις προτιμήσεις μας. Ψάχνουμε τραγούδια τα οποία έχουν τραγουδήσει σπουδαίοι τραγουδιστές, μαζί με παιδικές χορωδίες π.χ. "Τερατάκια τσέπης", "Το πάρτυ αρχίζει", "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" αλλά και τραγούδια σπουδαίων συνθετών τα οποία έχουν τραγουδηθεί από παιδικές χορωδίες όπως "Πόσα γράφει η αγάπη ακόμα", "Κάποτε θα 'ρθουν", "Το ακορντεόν", "Ο παλιάτσος", "Άσπρα καράβια" και πολλά πολλά άλλα. Μα πάνω από όλα ακούμε παρέα αυτά που αγαπάμε και θεωρούμε καλή μουσική την οποία θα θέλαμε στο μέλλον να ακούνε και οι κόρες μας. Σήμερα η Αναστασία μου είπε ότι της αρέσει πιο πολύ να ακούει τα τραγούδια μας από ότι τα παιδικά, τα οποία έχει χορτάσει πια (όπως δήλωσε)!!
Το CD, λοιπόν, που είχε φτιάξει ο μπαμπάς, είχε και "Τα παιδιά του Πειραιά" τραγουδισμένο από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Μου λέει λοιπόν κάποια στιγμή μετά το τέλος του τραγουδιού η Γεωργία:
- Μαμά ποια το τραγουδάει αυτό;
- Η Μελίνα.
- Μπορούμε να πάμε μια μέρα να την ακούσουμε από κοντά;
- Δυστυχώς όχι, της απαντώ.
- Γιατί;
- Έχει πεθάνει η Μελίνα Γεωργία μου...
Κάνει λοιπόν μια παύση μερικών δευτερολέπτων σκέψης και μετά με ρωτά με έναν προβληματισμό στο βλέμμα της:
- Ο Βασίλης ζει;;;
- Ναι, ζει.
- Μπορούμε τότε να πάμε μια μέρα να τον ακούσουμε από κοντά;
Περιττό να σημειώσω το πόσο γελάσαμε με το όλο σκηνικό.
Για κλείσιμο βάζω ένα από τα αγαπημένα από τη χορωδία του Σπύρου Λάμπρου σε στίχους και μουσική του ίδιου...
Πόσοι δεν έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες σκυμμένοι στις παραλίες να ψάχνουμε κοχύλια;
Η συλλογή κοχυλιών είναι μια πολύ αγαπημένη ασχολία μικρών και μεγάλων. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις μέσα στην άμμο ή ανάμεσα στα πετραδάκια αυτούς τους μικρούς θησαυρούς! Έτσι και αρχίσεις, κολλάς και δεν μπορείς να σταματήσεις. Έτσι έγινε και με τα κοριτσάκια μας! Όπου πήγαμε φέτος, πήραμε μαζί μας και αναμνηστικά από τις παραλίες... Πολλά διαφορετικά σχήματα, χρώματα, μεγέθη και είδη.
Κάποια από αυτά αποφασίσαμε να τα κολλήσουμε φτιάχνοντας δυο στεφανάκια κατάλληλα και για ρεσώ!
Χρησιμοποιήσαμε στεφανάκια από φελιζόλ, κόλλα για κατασκευές (λευκή κόλλα βινυλίου η οποία όταν στεγνώσει γίνεται διάφανη), βαμβακερό κορδόνι (από κατάστημα με είδη σχολικά κλπ) και φυσικά τα κοχύλια μας!
Ξεκινήσαμε τυλίγοντας το κορδόνι γύρω από το στεφανάκι. Στη συνέχεια βάζαμε κόλλα και κολλούσαμε λίγα λίγα τα κοχύλια. Δε μας πειράζει να είναι μπόλικη η κόλλα γιατί μόλις στεγνώσει γίνεται διάφανη και δε θα φαίνεται καθόλου η περίσσεια της.
Με μόλις 4 υλικά και πολλή όρεξη φτιάξαμε 2 υπέροχα στεφανάκια και περάσαμε ένα δημιουργικό απόγευμα! Τα κοιτούν και για κάποια από τα κοχύλια, αυτά με το χαρακτηριστικό σχήμα ή χρώμα, θυμούνται ακόμα και από που τα μαζέψανε!
Είναι καιρός που λέγαμε να πάμε κάπου εκδρομή με καραβάκι. Τα κορίτσια το ζητούσαν αρκετές φορές και με δεδομένο ότι για διακοπές δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε σε νησί (λόγω υψηλού κόστους ναύλων), είχαμε υποσχεθεί ότι με πρώτη ευκαιρία θα πηγαίναμε κάπου κοντά με ferry boat! Έτσι, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία, επιλέξαμε να επισκεφθούμε τη Σαλαμίνα αφού είναι πολύ κοντινός προορισμός και ότι πρέπει για μια ημερήσια εκδρομή! Το ωραίο ήταν ότι αποκτήσαμε και καλή παρέα: τον παππού και τη γιαγιά οι οποίοι δεν είχε τύχει να πάνε ποτέ Σαλαμίνα και έτσι ακολούθησαν με χαρά.
Ξεκινήσαμε πρωί, φτάσαμε σύντομα στο Πέραμα και επιβιβαστήκαμε στο ferry boat. Ενθουσιάστηκαν! Η Αναστασία είχε ξαναπάει όταν ήταν 2 χρονών οπότε δεν θυμόταν και κάτι από την πρώτη εμπειρία! Το "ταξίδι" σύντομο άρα και το "κυνήγι" σχεδόν ανύπαρκτο.
Σε ένα τέταρτο είχαμε περάσει απέναντι στα Παλούκια και ξεκινήσαμε τη βόλτα στο νησί με προορισμό κάποια παραλία να μας αρέσει. Έπειτα από μια πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος και με υπέροχη θέα καταλήξαμε νοτιοδυτικά του νησιού στα Κανάκια, μια παραλία με ωραία θάλασσα και βλάστηση που φτάνει μέχρι την αμμουδιά. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με αρκετές παραλίες στη Σαλαμίνα.
Η παραλία όλη δική μας, το αυτοκίνητο στη σκιά των δέντρων, τα πράγματά μας στο παγκάκι δίπλα στη παραλία, όλα τέλεια τακτοποιημένα. Κολυμπήσαμε, μαζέψαμε κοχύλια και περάσαμε ένα πολύ όμορφο πρωινό! Πήραμε και χρώμα αφού ο ήλιος δεν αστειεύεται ούτε τον Σεπτέμβρη!
Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με στόχο να φάμε για μεσημέρι κάπου στη πόλη της Σαλαμίνας. Η περιέργειά μας να δούμε κάθε σημείο του παραλιακού δρόμου που βρίσκεται ανατολικά του νησιού, είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξουμε για φαγητό γύρω στις 4, αρκετά κουρασμένοι και ζαλισμένοι!
Φάγαμε στη περιοχή του Αγ. Νικολάου, όπου τα κορίτσια ταΐσανε με ψωμί τα ψαράκια (πρωτότυπο ε;) και πριν πάρουμε το πλοίο για Πέραμα, κάναμε μια σύντομη στάση στη Κυνόσουρα και τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων. Η γιαγιά Γεωργία είχε προλάβει να κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή οπότε πήραμε και το μάθημά μας! Ο μπαμπάς μάς εξήγησε ότι η Κυνόσουρα ονομάστηκε έτσι γιατί το σχήμα της χερσονήσου μοιάζει με ουρά σκύλου!
Το τοπίο στη Σαλαμίνα έχει πολλές εναλλαγές. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μια ανάπαυλα πριν ξεκινήσουμε την καθημερινή ρουτίνα και μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί παρέα λίγο πιο έξω από την Αθήνα αλλά τόσο κοντά σε αυτή...
Μπήκαμε στο φθινόπωρο αν και ο καιρός, από άποψη θερμοκρασιών, δεν το δείχνει. Καλή σχολική χρονιά ευχόμαστε όλοι, αν και κατά βάθος τη φοβόμαστε γενικώς αυτή τη χρονιά που έρχεται...
Εμείς είμαστε σε κλίμα σχολικό. Η Αναστασία περιμένει πως και πως να αρχίσει το σχολείο! Θα πάει Α' Δημοτικού και έχει ανυπομονησία. Πήγαμε και διαλέξανε και οι δύο τις τσάντες τους αλλά για τη Γεωργία...μέχρι εκεί! Ξεκίνησε προνήπιο αυτή την εβδομάδα και πήγαμε γκρινιάζοντας και κλαίγοντας και τις 2 φορές! Πέρα από το ψυχοφθόρο της διαδικασίας, αναρωτιέμαι αν είναι παροδικό ή θα μας ακολουθεί στα σχολικά μας χρόνια αυτή η απροθυμία για το σχολείο. Πέρσι με βοήθησαν πολύ οι πίνακες επιβράβευσης και από αύριο κιόλας θα ξεκινήσω και πάλι τη χρήση τους...
Η δήλωση της Γεωργίας σήμερα λίγο πριν κοιμηθεί ήταν η ακόλουθη η οποία με έκανε να προβληματιστώ αλλά και να γελάσω από μέσα μου:
- Μαμά, ο Θεός δεν έπρεπε να κάνει 2 λάθη.
- Τι λάθη Γεωργία μου;
- Το ένα είναι ότι πεθαίνουμε και το άλλο ότι πάμε σχολείο!!!!
Της εξήγησα ότι κατανοώ το πρώτο (έχει ανησυχίες τελευταία με τον θάνατο χωρίς να έχει συμβεί κάτι) αλλά ότι για το δεύτερο δεν έχει δίκιο καθώς εκεί κάνουμε και μαθαίνουμε πολλά πράγματα, γνωρίζουμε ανθρώπους κλπ. Ξέρω ότι δεν την έπεισα τελικά αλλά κάτι έπρεπε να της πω εκείνη τη στιγμή για να χαλαρώσει και να σκεφτεί κάτι άλλο. Εύχομαι και θα προσπαθήσουμε να το ξεπεράσει γιατί είναι κρίμα από τόση μικρή ηλικία να βασανίζεται με τέτοιες σκέψεις...
Από τα καλύτερα μέρη για διακοπές με παιδιά: Φοινικούντα! Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο της Μεσσηνίας,
στην
Πελοπόννησο. Το
χωριό
είναι
χτισμένο
σε μια
ωραιότατη
παραλία,
στην
διαδρομή
που
οδηγεί
από την Κορώνη
στην
Μεθώνη, μόλις 10 λεπτά με το αυτοκίνητο από τη Μεθώνη και 20 λεπτά από τη γραφικότατη Πύλο! Μπορείς να κάνεις εύκολα εκδρομές τριγύρω ή και να παραμείνεις στο χωριό και να απολαμβάνεις την υπέροχη θάλασσα χωρίς μετακινήσεις με αυτοκίνητο. Μια ενδιαφέρουσα εκδρομή είναι στην ιδιαίτερη παραλία της Βοϊδοκοιλιάς λίγα χιλιόμετρα έξω από την Πύλο. Η παραλία θεωρείται από τις ομορφότερες της Μεσογείου, όχι άδικα βέβαια, αφού αυτή καθώς και η ευρύτερη περιοχή έχει χαρακτηριστεί τόπος ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και είναι ενταγμένη στο Δίκτυo Natuta 2000.
Στη Φοινικούντα κάναμε φέτος διακοπές για τρίτη χρονιά και για άλλη μια φορά επιβεβαιώσαμε πόσο όμορφα περνάμε εκεί! Έχεις τριγύρω ό,τι χρειάζεσαι: supermarket, ψητοπωλεία, ταβερνούλες, καφετέριες. Ακόμα και στην υψηλή περίοδο που είναι ο Δεκαπενταύγουστος, στη Φοινικούντα δεν νιώθεις ποτέ στριμωγμένος. Η παραλία τους χωράει όλους! Η θάλασσα υπέροχη, ήρεμη και πεντακάθαρη. Παραλία με χοντρή άμμο και ψιλό βοτσαλάκι δεν δυσκολεύει καθόλου τις κινήσεις των παιδιών. Φτιάξαμε πύργους στην άμμο, ανοίξαμε βαθιές τρύπες (ο μπαμπάς δηλαδή), κάναμε άλματα εις μήκος!
Είδαμε υπέροχες εικόνες όπως οι παρακάτω, με τον ήλιο να χαμογελά πονηρά πίσω από τα σύννεφα...
Χαλαρώσαμε από την πίεση της Αθήνας και της ζωής εδώ, απολαύσαμε τη θάλασσα και οι 4 μαζί πολλές πολλές ώρες. Απαλλαγμένοι πια από παρκοκρέβατα, καρότσια και ό,τι χρειάζεται ένα πολύ μικρό παιδί, κινηθήκαμε πολύ πιο άνετα από τις άλλες δυο φορές.
Τελευταία στάση επιστρέφοντας, το
Διμηνιό όπου παραθερίζει η βαφτιστήρα μας η Ισμήνη. Βόλεψε να τους δούμε και είπαμε να παρατείνουμε κατά μια μέρα τις διακοπές μας! Οι μικρές το καταχάρηκαν. Δεν μπορέσαμε
βέβαια να κάνουμε απογευματινό μπάνιο αφού είχε απίστευτο αέρα και κύματα αλλά αυτά ήταν ένα πρωτόγνωρο
θέαμα για τις μικρούλες μας οι οποίες ενθουσιάστηκαν στη θέα τους!
Επιστροφή πια στο σπίτι, με την υπόσχεση-ευχή να επιστρέψουμε στη Φοινικούντα του χρόνου και να συνεχίσουμε τώρα τις εξορμήσεις στις θάλασσες της Αττικής όσο ακόμα μπορούμε!
Ζούμε αυτές τις μέρες το κλίμα των ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. Θέλουμε οι κόρες μας να γνωρίσουν τα αθλήματα και να ζήσουν και αυτές τη μαγεία του αθλητισμού από όποιο άθλημα και αν επιλέξουν. Παρακολουθούμε αγώνες από τα περισσότερα αθλήματα. Φυσικά και κωπηλασία. Όπου τα τελευταία χρόνια έχουμε φτιάξει εκπληκτική ομάδα με συνεχείς επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο και σε όλες τις κατηγορίες! Χαρήκαμε τόσο με την -αναμενόμενη βέβαια- επιτυχία των κοριτσιών της κωπηλασίας, Αλεξάνδρας Τσιάβου και Χριστίνας Γιαζιτζίδου στο διπλό σκιφ ελαφρών βαρών, που οι μικρές τις αναγνωρίζουν πλέον! Το ίδιο χάρηκα και για τα ανδρικά πληρώματα αν και θα μπορούσαν και κάτι παραπάνω. Έχουν όμως μέλλον! Ψάχνοντας στο διαδίκτυο για στατιστικά και θέματα σχετικά με τους αγώνες βρήκα το παρακάτω βιντεάκι στο YouTube το οποίο αναφέρεται στον αγώνα της τετρακώπου άνευ πηδαλιούχου των ανδρών όπου πήρε μέρος και η ελληνική ομάδα:
Κάτι αντίστοιχο έφτιαξαν και για άλλα αθλήματα και αγωνίσματα όπως τα 100m των ανδρών στο στίβο:
Τα LEGO είναι διαχρονικά και από ό,τι φαίνεται πάντα υπάρχουν έξυπνες ιδέες για ενδιαφέρουσες κατασκευές!! Ο αθλητισμός είναι μαγεία. Οι εμπειρίες που συνοδεύουν έναν αθλητή, οποιουδήποτε επιπέδου, στη ζωή του είναι μοναδικές. Μακάρι όλα τα παιδιά να ασχολούνταν με τον αθλητισμό. Όχι απαραίτητα πρωταθλητισμό. Τα οφέλη έρχονται και με απλή ενασχόληση με κάποιο άθλημα.
Καλή συνέχεια λοιπόν στη μεγάλη αυτή γιορτή και μακάρι όλες οι νίκες στο μέλλον να είναι καθαρές και μη αμφισβητήσιμες!
Ένα γρήγορο σνακ. Σφολιάτα τραγανιστή, γεμάτη τυρί τριμμένο και πασπαλισμένη -αν θέλουμε- με σουσάμι. Σε ελάχιστο χρόνο έχουμε μια διαφορετική εκδοχή τυρόπιτας. Τα πιτσιρίκια, και όχι μόνο, τα τρώνε ευχάριστα!
Για 30 περίπου μπαστουνάκια χρειαζόμαστε:
2 φύλλα σφολιάτας
400g διάφορα τυριά (έβαλα γκούντα, πεκορίνο και κασέρι)
1 αυγό χτυπημένο
σουσάμι (προαιρετικά)
Προθερμαίνουμε το φούρνο μας στους 170°C στον αέρα. Ανοίγουμε από τη συσκευασία το ένα φύλλο σφολιάτας και απλώνουμε πάνω του τα τριμμένα τυριά. Καλύπτουμε με το δεύτερο φύλλο και πατάμε να κολλήσουν μεταξύ τους. Μας διευκολύνει να χρησιμοποιήσουμε και πλάστη στο στάδιο αυτό. Κόβουμε στη μέση το ορθογώνιο φύλλο μας και στη συνέχεια κόβουμε σε λωρίδες το κάθε κομμάτι που προέκυψε. Την κάθε λωρίδα τη στρίβουμε και την ακουμπάμε στη λαδόκολλα. Αλοίφουμε με αυγό και πασπαλίζουμε μερικά ή όλα τα μπαστουνάκια με σουσάμι. Ψήνουμε για 15' περίπου.
Είναι πολύ καλή λύση για πάρτυ και ξεφεύγουμε από τη συνηθισμένη τυρόπιτα. Τα κορίτσια μας πάντως τα τιμήσανε. Και εμείς φυσικά!
Επιτέλους αρχίσαμε μπανάκια οικογενειακώς! Λέω οικογενειακώς γιατί η
Αναστασία έχει ήδη κάνει μερικά με το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης
του δήμου. Μαζέψαμε λοιπόν όοοοοολο τον εξοπλισμό (κουβαδάκια, φτυαράκια, καραβάκια, ποτιστήρια, σουρωτήρια κλπ), πήραμε ενισχύσεις (φρούτα, νερό, κρουασάν, σάντουιτς) κάναμε και μια κοινοποίηση σε παππού-γιαγιά-θείο-θεία και...φύγαμε! Παραλία Μαραθώνα, απόγευμα Σαββάτου. Λίγο κυματάκι αλλά δεν
μας πτόησε. Η θάλασσα πολύ καλή και οι μικρές απόλαυσαν παιχνίδι τόσο
μέσα όσο και έξω από το νερό!
Με τον μπαμπά και τη γιαγιά αναζητούσαν κοχύλια κάτι που κράτησε απασχολημένο ακόμα και το μικρό ζουζούνι που συνήθως έχει στο μυαλό της τι θα φάει! Η Αναστασία έφτιαξε χελώνα με άμμο όπως έφτιαξαν και στο camp. Ανοίξανε και μια τρύπα εκεί που σκάει το κύμα και ένα πιτσιρίκι, το οποίο περπατούσε ανέμελα χαζεύοντας τριγύρω, προσγειώθηκε μέσα και έβαλε τα κλάματα γιατί αιφνιδιάστηκε!
Αναζητώντας με λαχτάρα κοχύλια
Η θάλασσα είναι εγγυημένη απόλαυση για τα παιδιά. Ποτέ δεν φτάνει όση ώρα και αν βρίσκεσαι στην παραλία. Φύγαμε όμως σχετικά εύκολα γιατί θα περνούσαμε από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού οπότε αυτό ήταν ισχυρό κίνητρο! Ανυπομονούμε για την επόμενη φορά!
Μαμά να γράψεις ότι στα παιδιά αρέσει να μεγαλώνουν! Αυτό μου είπε η σήμερα η Αναστασία μας, η οποία είναι 6 ετών (και έχει πάρει είδηση ότι κάτι τρέχει στον υπολογιστή για χάρη τους)! Πράγματι έχει δίκιο! Είναι πολλές οι φορές που τσακώνονται με τη μικρή της αδερφή (4 ετών) για το ποια είναι μεγαλύτερη ή ψηλότερη (γιατί και το ύψος είναι ένδειξη ανάπτυξης!)...Έχουμε έναν τοίχο στο σπίτι όπου κατά καιρούς σημειώνουμε το ύψος της καθεμιάς. Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι πάνε και κοιτάνε αν ψηλώσανε! Όταν τη ρώτησα γιατί σας αρέσει να μεγαλώνετε μου είπε:
-Γιατί όταν μεγαλώσεις μαθαίνεις να οδηγάς που μου φαίνεται συναρπαστικό.
-Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις (εκτός από κακά πράγματα βέβαια)!
-Μπορείς να μένεις ξύπνιος μέχρι πιο αργά το βράδυ...
-Κάνεις παιδιά (αποκτάς δικά σου εννοεί) που μου αρέσουν!
Το στήσιμο και η λήψη έγινε από την Αναστασία όταν ήταν 5 ετών
Εμένα πάλι μου αρέσει που μεγαλώνουν και γίνονται ανεξάρτητες. Που κάνουν εντυπωσιακές δηλώσεις, που μπορούμε να συζητάμε, να πηγαίνουμε βόλτες και επισκέψεις χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς...
Μεσημέρι, κάθομαι λίγο κλεφτά στον υπολογιστή, έχω μέρες να επισκεφθώ αγαπημένα ιστολόγια και σκέφτηκα να το κάνω τώρα. Οι μικρές παίζουν στο δωμάτιό τους, ζωγραφίζουν και συζητούν. Είναι από τις ήρεμες φάσεις που περνούν μέσα στη μέρα. Μέχρι να γίνει το μπάμ! Ξέρετε όσοι έχετε παιδιά: με αφορμή κάτι ανύπαρκτο ξεσπά μάχη με μαλλιοτραβήγματα και φωνές. Εγώ όμως τώρα ακούω γέλια πονηρά! Τι κάνανε και ξεκαρδίζονται; αναρωτιέμαι...
Και εμφανίζονται μπροστά μου με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά δείχνοντάς μου τα χεράκια τους.
Η Γεωργία σχεδίασε χαμογελάκι και στον παράμεσο!
Προσπαθήσανε να ζωγραφίσουνε και τις πατούσες τους αλλά δεν είναι για φωτογραφία το έργο αυτό! Βρίσκουν τρόπο πάντως να με αιφνιδιάζουν και να με κάνουν να γράφω και να μιλώ για αυτές. Ασχέτως αν μία ώρα πριν είχαμε γίνει μπίλιες με τις κόντρες τους!!!
Πολλή ζέστη, το αυτοκίνητο πολύυυυυυυυ βρώμικο και μια καλή λύση είναι η βόλτα στο πλυντήριο αυτοκινήτων. Έτσι ενώ ήμασταν στη γιαγιά (από όπου είναι λίγο δύσκολο να ξεκολλήσουμε όταν πούμε να φύγουμε), ανακοινώνω:
-Εγώ πάω να πλύνω το αυτοκίνητό μου. Όποιος θέλει έρχεται!
Αυτό πιάνει γιατί διασκεδάζουν πολύ με τις βούρτσες και τα νερά που μας περιτριγυρίζουν.
Με το που μπαίνουμε στο "τούνελ" αρχίζουν τα χάχανα και οι φωνές!
-Αααα! Έρχονται τα κόκκινα φίδια.
-Μας κυνηγάνε!
Περνάει ένα ευχάριστο πεντάλεπτο και πλένουμε και το αυτοκίνητό μας με ένα μικρό κόστος βέβαια, αλλά με πολύ λιγότερο κόπο και χρόνο...
Έχουμε τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου! Υπομονετικός, γλυκός, εφευρετικός και με πολύ καλό χειρισμό των κοριτσιών μας στις οποίες αφιερώνει πολύ από τον (ελάχιστο) χρόνο του! Παίζουν μαζί, τις μαθαίνει νέα πράγματα, τις πάει βόλτες και είναι εκεί για να κρατάει ισορροπίες όταν η δική μου υπομονή εξαντλείται...
Εγώ πάλι ψάχνω αφορμές για γλυκές...αλχημείες! Τι να κάνουμε; Είμαστε λιχούδηδες και καλό είναι να προσέχουμε λίγο και να τρώμε με μέτρο τις λιχουδιές! Δεν άντεχα άλλο και σήμερα ξύπνησα νωρίς και με αφορμή τη γιορτή του μπαμπά, έχω ήδη φτιάξει μια νέα συνταγή σοκολατένιων cookies και μια για μπάρες λεμονιού! Για τη δεύτερη θα τα πούμε άλλη ώρα. Τα cookies βγήκαν πολύ καλά! Με ελάχιστο βούτυρο και μπόλικη σοκολάτα το αποτέλεσμα ήταν τραγανά cookies απ' έξω και μαλακά μαστιχωτά μέσα.
Υλικά για 20 cookies
220g κουβερτούρα
170g μαύρη ζάχαρη
80g αλεύρι για όλες τις χρήσεις
10g βούτυρο
2 αυγά
1/2 κουτ.γλυκού
baking powder
1/2 κουτ.γλυκού αλάτι
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180°C.
Λιώνουμε τη σοκολάτα και το βούτυρο σε ένα μπωλ σε μπεν μαρί. Σε άλλο μπωλ ανακατεύουμε το αλεύρι, το baking powder και το αλάτι. Σε τρίτο μπωλ χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη μέχρι να αφρατέψουν. Στη συνέχεια ρίχνουμε στο μίγμα το αυγών, αυτό του αλευριού και τέλος ανακατεύουμε μέσα σ' αυτά και το μίγμα σοκολάτας-βουτύρου. Στρώνουμε στο ταψί του φούρνου μια λαδόκολλα και βάζουμε με το scoop μπαλάκια του μίγματος (το οποίο είναι μαλακό αλλά δεν μας ανησυχεί!). Ψήνουμε ~10-12λεπτά και αφήνουμε να κρυώσουν.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.JPG)
.jpg)
.jpg)
