Βόλτα στο Μουσείο Συναισθημάτων Παιδικής Ηλικίας

Ήταν καιρός που ήθελα να πάμε με τα παιδιά στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ. Μου είχαν πει ότι είναι ωραία εμπειρία και περίμενα να βρούμε ευκαιρία να το επισκεφθούμε. Και φυσικά οι γιορτινές μέρες προσφέρονται για δραστηριότητες. Κανονίσαμε με μια φίλη της Αναστασίας και πήγαμε όταν φιλοξενούσε την έκθεση "Γεια σου κύριε Φόβε". Μια διαδραστική έκθεση για τους διαφορετικούς φόβους που νιώθουν τα παιδιά και πώς να ζήσουν μαζί τους καλύτερα.

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και η διάθεσή μας η καλύτερη. Φτάσαμε λοιπόν στο Μουσείο Συναισθημάτων Παιδικής Ηλικίας το οποίο στεγάζεται σε ένα μικρό διατηρητέο κτίριο που βρίσκεται στους πρόποδες του λόφου Φιλοπάππου κοντά στο Ηρώδειο. Ένας πολύ όμορφος και ζεστός  χώρος άνοιξε την πόρτα του και για εμάς!

Στις δύο αίθουσες του μουσείου υπήρχαν γωνιές στις οποίες τα παιδιά καλούνταν να εκφράσουν και να επεξεργαστούν τους φόβους τους.

Υπήρχε η γωνιά "Πώς αλλιώς λέμε φοβάμαι;"

"Ο πύργος που φυλακίζει... τους φόβους!"

 

Τα παιδιά δίνουν μορφή στους φόβους με μια ζωγραφιά! Και μετά... 

...τους φυλακίζουν στον πύργο! Η Γεωργία ζωγράφισε ένα ανθρωπάκι και έγραψε με τον τρόπο της (γιατί ακόμα δεν έχουμε μάθει να γράφουμε) ότι φοβάται τους ανόητους ανθρώπους!!!

"Αντικείμενα που καθησυχάζουν τους φόβους μας"

Αγκαλιά και μουσική για την Αναστασία...

 ...ύπνος για τη Γεωργία.

"Ποιος φοβάται τι;"

 

Ο φόβος είναι ένα από τα βασικά συναισθήματα των ανθρώπων. Και σε συτό το παιχνίδι φαίνεται πως όλοι φοβόμαστε. Μικροί και μεγάλοι, γονείς και παιδιά, άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο.

 

"Ο φόβος για τις σκιές"

 

Το παιχνίδι με τις σκιες βοηθάει τα παιδιά να τις γνωρίσουν καλύτερα, να τις δημιουργήσουν τα ίδια και να εξοικιωθούν μαζί τους!

"Που κρύβεται ο φόβος;", "Ο φόβος στους ήχους", "Φόβοι στο σπίτι ή ασφάλεια στο σπίτι;", "Σκάλες", "Ο φόβος ανάμεσα στα ζώα" ήταν μερικά από τα υπόλοιπα εκθέματα. Όλα κέντρισαν το ενδιαφέρον των παιδιών και μας προβλημάτισαν όλους. Γονείς και παιδιά. Το σημαντικότερο όμως ήταν ότι δόθηκε αφορμή να εκφραστούν τα παιδιά, κάτι που έγινε και τις επόμενες μέρες...

Μετά την περιήγηση στην έκθεση παρακολουθήσαμε το εργαστήρι με καλικαντζαρομαγειρέματα όπου μιλήσαμε για επιθυμίες, φτιάξαμε ένα παραμύθι και στο τέλος ζωγραφίσαμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, το δικό μας ξωτικό. Το ξωτικό που έχει όνομα και μια μαγική δύναμη, την οποία αντλεί από ένα παιχνίδι. Να τι έφτιαξαν οι μικρούλες μας!

Ήταν μια ιδιαίτερη έκθεση, καλοφτιαγμένη και εμείς φύγαμε με ένα χαμόγελο και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη έκθεση που θα φιλοξενηθεί εκεί...

Ο Φώτης που έφυγε νωρίς...

Το τηλεφώνημα στις 15/12 που αναστάτωσε τη μέρα και τη ζωή μας ήταν από τον αδερφό της κουμπάρας μας ο οποίος ανακοίνωσε στον μπαμπά μας ότι ο κουμπάρος μας Φώτης (και πατέρας της μικρής μας βαφτιστήρας Λουκίας) δεν είναι πια κοντά μας.

Ήμουν σπίτι και έφτιαχνα τα γλυκά για το ζαχαροπλαστείο του σχολείου όταν χτυπάει το τηλέφωνο και ο Παν μου ανακοινώνει ότι ο Φώτης πέθανε. Τι; Ο Φώτης; Πώς έγινε αυτό; Είναι δυνατόν; Πριν 2 βδομάδες πίναμε κρασάκι και τρώγαμε μαζί και τώρα μου λες ότι έφυγε; Απλώς ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...

Αμέτρητα γιατί, στεναχώρια, σκέψεις για το φίλο μας που έφυγε τόσο γρήγορα χωρίς να ζήσει την οικογένειά του, σκέψεις για τη φίλη μας που έχασε το σύντροφό της, για τα παιδάκια τους που πριν καν γίνουν 4 χρονών έχασαν τον πατέρα τους. Για το πόσο αλλάζει η ζωή σου από τη μία στιγμή στην άλλη και πόσο ασήμαντα είναι όλα αυτά για τα οποία φθειρόμαστε καθημερινώς...

Ο Φώτης ήταν πολύ καλό παιδί, χαμηλών τόνων, είχε χιούμορ, ήταν λιγομίλητος αλλά αγχώδης...

Δεν περνά μέρα να μην τον σκεφτούμε, να μη συζητήσουμε το πόσο στοίχισε σε όλους η απώλειά του.

Δεν αλλάζει κάτι πια. Οι δικοί του και όλοι συνεχίζουμε τη ζωή μας, τα παιδάκια του και η φίλη μας θα πάρουν τον δρόμο τους. Ο Φώτης όμως δεν θα είναι πια μαζί μας και μας λείπει ήδη...

Το Ζαχαροπλαστείο του σχολείου...

Κάθε χρόνο, τη μέρα που παίρνουν τα παιδιά βαθμούς στο σχολείο πριν τα Χριστούγεννα, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων του Δημοτικού, "ανοίγει" ένα ζαχαροπλαστείο στο οποίο πωλούνται γλυκά φτιαγμένα από μαμάδες και παιδιά. Τα έσοδα από τις πωλήσεις πάνε για την αγορά κάποιου αντικειμένου που έχει ανάγκη το σχολείο.

Πέρσι δεν είχαμε καταφέρει να ετοιμάσουμε κάτι και περίμενα πως και πως να το κάνουμε φέτος. Το ίδιο και η Αναστασία. Αποφασίσαμε για φέτος να φτιάξουμε σοκολατένια μπισκότα (τα περιβόητα, παρουσιασμένα σε πολλά food blogs, Dark Chocolate Sugar Cookies) και γεμιστά σοκολατάκια. Όλα τα γλυκά και οι κατασκευές θα παραδίνονταν την Κυριακή 15/12 για να πωληθούν τη Δευτέρα 16/12 το απόγευμα.

Το Σάββατο 14/12 ξεκινήσαμε την παρασκευή τους με πολλή χαρά. Συμμετείχαν και οι δυο με ενθουσιασμό και άποψη για κάθε στάδιο.

Τα μπισκοτάκια ήταν το ίδιο βράδυ έτοιμα και συσκευασμένα στο μεταλλικό κουτί Άγιος Βασίλης.

Το πρωί της Κυριακής 15/12 ο μπαμπάς πήγε τα κορίτσια στη γιαγιά και τον παππού να περάσουν το πρωινό μαζί τους και μετά θα πηγαίναμε και εμείς να τους δούμε.

Ξεκίνησα με πολλή όρεξη να φτιάξω τα σούπερ νόστιμα γεμιστά σοκολατάκια με καραμελωμένο φουντούκι και πραλίνα φουντουκιού σε προσαρμογή της συνταγής από την Ελένη όταν ένα τηλεφώνημα άλλαξε όλη τη διάθεσή μας και τις επόμενες μέρες της ζωής μας αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία για μια επόμενη ανάρτηση...

Τα γλυκά τα έδωσα σε μια φίλη να τα πάει στο σχολείο. Την επόμενη μέρα το βράδυ κάναμε ένα πέρασμα από το σχολείο αργά προς το τέλος της εκδήλωσης έτσι για να δούνε τα παιδιά το κλίμα, να αγοράσουμε κάτι για το καλό και να γλυκάνουμε λίγο τη καρδιά μας...