Στριφτοτυροπιτάκια...

Ένα γρήγορο σνακ. Σφολιάτα τραγανιστή, γεμάτη τυρί τριμμένο και πασπαλισμένη -αν θέλουμε- με σουσάμι. Σε ελάχιστο χρόνο έχουμε μια διαφορετική εκδοχή τυρόπιτας. Τα πιτσιρίκια, και όχι μόνο, τα τρώνε ευχάριστα!

Για 30 περίπου μπαστουνάκια χρειαζόμαστε:

2 φύλλα σφολιάτας

400g διάφορα τυριά (έβαλα γκούντα, πεκορίνο και κασέρι)

1 αυγό χτυπημένο

σουσάμι (προαιρετικά)

Προθερμαίνουμε το φούρνο μας στους 170°C στον αέρα. Ανοίγουμε από τη συσκευασία το ένα φύλλο σφολιάτας και απλώνουμε πάνω του τα τριμμένα τυριά. Καλύπτουμε με το δεύτερο φύλλο και πατάμε να κολλήσουν μεταξύ τους. Μας διευκολύνει να χρησιμοποιήσουμε και πλάστη στο στάδιο αυτό. Κόβουμε στη μέση το ορθογώνιο φύλλο μας και στη συνέχεια κόβουμε σε λωρίδες το κάθε κομμάτι που προέκυψε. Την κάθε λωρίδα τη στρίβουμε και την ακουμπάμε στη λαδόκολλα. Αλοίφουμε με αυγό και πασπαλίζουμε μερικά ή όλα τα μπαστουνάκια με σουσάμι. Ψήνουμε για 15' περίπου.

Είναι πολύ καλή λύση για πάρτυ και ξεφεύγουμε από τη συνηθισμένη τυρόπιτα. Τα κορίτσια μας πάντως τα τιμήσανε. Και εμείς φυσικά!

Καλή μας όρεξη!

Θάλασσα...

Επιτέλους αρχίσαμε μπανάκια οικογενειακώς! Λέω οικογενειακώς γιατί η Αναστασία έχει ήδη κάνει μερικά με το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης του δήμου. Μαζέψαμε λοιπόν όοοοοολο τον εξοπλισμό (κουβαδάκια, φτυαράκια, καραβάκια, ποτιστήρια, σουρωτήρια κλπ), πήραμε ενισχύσεις (φρούτα, νερό, κρουασάν, σάντουιτς) κάναμε και μια κοινοποίηση σε παππού-γιαγιά-θείο-θεία και...φύγαμε! Παραλία Μαραθώνα, απόγευμα Σαββάτου. Λίγο κυματάκι αλλά δεν μας πτόησε. Η θάλασσα πολύ καλή και οι μικρές απόλαυσαν παιχνίδι τόσο μέσα όσο και έξω από το νερό!

Με τον μπαμπά και τη γιαγιά αναζητούσαν κοχύλια κάτι που κράτησε απασχολημένο ακόμα και το μικρό ζουζούνι που συνήθως έχει στο μυαλό της τι θα φάει! Η Αναστασία έφτιαξε χελώνα με άμμο όπως έφτιαξαν και στο camp. Ανοίξανε και μια τρύπα εκεί που σκάει το κύμα και ένα πιτσιρίκι, το οποίο περπατούσε ανέμελα χαζεύοντας τριγύρω, προσγειώθηκε μέσα και έβαλε τα κλάματα γιατί αιφνιδιάστηκε!

Αναζητώντας με λαχτάρα κοχύλια

Η θάλασσα είναι εγγυημένη απόλαυση για τα παιδιά. Ποτέ δεν φτάνει όση ώρα και αν βρίσκεσαι στην παραλία. Φύγαμε όμως σχετικά εύκολα γιατί θα περνούσαμε από το σπίτι της γιαγιάς και του παππού οπότε αυτό ήταν ισχυρό κίνητρο! Ανυπομονούμε για την επόμενη φορά!

Μας αρέσει να μεγαλώνουμε!

Μαμά να γράψεις ότι στα παιδιά αρέσει να μεγαλώνουν! Αυτό μου είπε η σήμερα η Αναστασία μας, η οποία είναι 6 ετών (και έχει πάρει είδηση ότι κάτι τρέχει στον υπολογιστή για χάρη τους)! Πράγματι έχει δίκιο! Είναι πολλές οι φορές που τσακώνονται με τη μικρή της αδερφή (4 ετών) για το ποια είναι μεγαλύτερη ή ψηλότερη (γιατί και το ύψος είναι ένδειξη ανάπτυξης!)...Έχουμε έναν τοίχο στο σπίτι όπου κατά καιρούς σημειώνουμε το ύψος της καθεμιάς. Έτσι κάθε λίγο και λιγάκι πάνε και κοιτάνε αν ψηλώσανε! Όταν τη ρώτησα γιατί σας αρέσει να μεγαλώνετε μου είπε:

-Γιατί όταν μεγαλώσεις μαθαίνεις να οδηγάς που μου φαίνεται συναρπαστικό.

-Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις (εκτός από κακά πράγματα βέβαια)!

-Μπορείς να μένεις ξύπνιος μέχρι πιο αργά το βράδυ...

-Κάνεις παιδιά (αποκτάς δικά σου εννοεί) που μου αρέσουν!

Το στήσιμο και η λήψη έγινε από την Αναστασία όταν ήταν 5 ετών

Εμένα πάλι μου αρέσει που μεγαλώνουν και γίνονται ανεξάρτητες. Που κάνουν εντυπωσιακές δηλώσεις, που μπορούμε να συζητάμε, να πηγαίνουμε βόλτες και επισκέψεις χωρίς ιδιαίτερους περιορισμούς...

Χαμόγελα...

Μεσημέρι, κάθομαι λίγο κλεφτά στον υπολογιστή, έχω μέρες να επισκεφθώ αγαπημένα ιστολόγια και σκέφτηκα να το κάνω τώρα. Οι μικρές παίζουν στο δωμάτιό τους, ζωγραφίζουν και συζητούν. Είναι από τις ήρεμες φάσεις που περνούν μέσα στη μέρα. Μέχρι να γίνει το μπάμ! Ξέρετε όσοι έχετε παιδιά: με αφορμή κάτι ανύπαρκτο ξεσπά μάχη με μαλλιοτραβήγματα και φωνές. Εγώ όμως τώρα ακούω γέλια πονηρά! Τι κάνανε και ξεκαρδίζονται; αναρωτιέμαι...

Και εμφανίζονται μπροστά μου με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά δείχνοντάς μου τα χεράκια τους.

Η Γεωργία σχεδίασε χαμογελάκι και στον παράμεσο!

 

Προσπαθήσανε να ζωγραφίσουνε και τις πατούσες τους αλλά δεν είναι για φωτογραφία το έργο αυτό! Βρίσκουν τρόπο πάντως να με αιφνιδιάζουν και να με κάνουν να γράφω και να μιλώ για αυτές. Ασχέτως αν μία ώρα πριν είχαμε γίνει μπίλιες με τις κόντρες τους!!!