Το τηλεφώνημα στις 15/12 που αναστάτωσε τη μέρα και τη ζωή μας ήταν από τον αδερφό της κουμπάρας μας ο οποίος ανακοίνωσε στον μπαμπά μας ότι ο κουμπάρος μας Φώτης (και πατέρας της μικρής μας βαφτιστήρας Λουκίας) δεν είναι πια κοντά μας.
Ήμουν σπίτι και έφτιαχνα τα γλυκά για το ζαχαροπλαστείο του σχολείου όταν χτυπάει το τηλέφωνο και ο Παν μου ανακοινώνει ότι ο Φώτης πέθανε. Τι; Ο Φώτης; Πώς έγινε αυτό; Είναι δυνατόν; Πριν 2 βδομάδες πίναμε κρασάκι και τρώγαμε μαζί και τώρα μου λες ότι έφυγε; Απλώς ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ...
Αμέτρητα γιατί, στεναχώρια, σκέψεις για το φίλο μας που έφυγε τόσο γρήγορα χωρίς να ζήσει την οικογένειά του, σκέψεις για τη φίλη μας που έχασε το σύντροφό της, για τα παιδάκια τους που πριν καν γίνουν 4 χρονών έχασαν τον πατέρα τους. Για το πόσο αλλάζει η ζωή σου από τη μία στιγμή στην άλλη και πόσο ασήμαντα είναι όλα αυτά για τα οποία φθειρόμαστε καθημερινώς...
Ο Φώτης ήταν πολύ καλό παιδί, χαμηλών τόνων, είχε χιούμορ, ήταν λιγομίλητος αλλά αγχώδης...
Δεν περνά μέρα να μην τον σκεφτούμε, να μη συζητήσουμε το πόσο στοίχισε σε όλους η απώλειά του.
Δεν αλλάζει κάτι πια. Οι δικοί του και όλοι συνεχίζουμε τη ζωή μας, τα παιδάκια του και η φίλη μας θα πάρουν τον δρόμο τους. Ο Φώτης όμως δεν θα είναι πια μαζί μας και μας λείπει ήδη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου