Ο Βασίλης ζει;;;

Λίγο πριν φύγουμε για διακοπές ο μπαμπάς έφτιαξε ένα CD για να ακούμε τραγούδια στο ταξίδι. Είναι κάτι που το κάνει σχεδόν πάντα πριν κάνουμε ταξίδι οδικώς. Με τα παιδιά ακούμε πολύ συχνά μουσική. Έχουμε παρατηρήσει ότι οι εντάσεις μειώνονται αν ταυτόχρονα με το παιχνίδι τους ακούν και μουσική!

Παπακωνσταντίνου, Σαββόπουλος, Μικρούτσικος, Πρωτοψάλτη, Μαχαιρίτσας, Τσακνής, Γαλάνη, Παπαδόπουλος και πολλοί άλλοι είναι στις προτιμήσεις μας. Ψάχνουμε τραγούδια τα οποία έχουν τραγουδήσει σπουδαίοι τραγουδιστές, μαζί με παιδικές χορωδίες π.χ. "Τερατάκια τσέπης", "Το πάρτυ αρχίζει", "Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι" αλλά και τραγούδια σπουδαίων συνθετών τα οποία έχουν τραγουδηθεί από παιδικές χορωδίες όπως "Πόσα γράφει η αγάπη ακόμα", "Κάποτε θα 'ρθουν", "Το ακορντεόν", "Ο παλιάτσος", "Άσπρα καράβια" και πολλά πολλά άλλα.  Μα πάνω από όλα ακούμε παρέα αυτά που αγαπάμε και θεωρούμε καλή μουσική την οποία θα θέλαμε στο μέλλον να ακούνε και οι κόρες μας. Σήμερα η Αναστασία μου είπε ότι της αρέσει πιο πολύ να ακούει τα τραγούδια μας από ότι τα παιδικά, τα οποία έχει χορτάσει πια (όπως δήλωσε)!!

Το CD, λοιπόν, που είχε φτιάξει ο μπαμπάς, είχε και "Τα παιδιά του Πειραιά" τραγουδισμένο από την αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη. Μου λέει λοιπόν κάποια στιγμή μετά το τέλος του τραγουδιού η Γεωργία:

- Μαμά ποια το τραγουδάει αυτό;

- Η Μελίνα.

- Μπορούμε να πάμε μια μέρα να την ακούσουμε από κοντά;

- Δυστυχώς όχι, της απαντώ.

- Γιατί;

- Έχει πεθάνει η Μελίνα Γεωργία μου...

Κάνει λοιπόν μια παύση μερικών δευτερολέπτων σκέψης και μετά με ρωτά με έναν προβληματισμό στο βλέμμα της:

- Ο Βασίλης ζει;;;

- Ναι, ζει.

- Μπορούμε τότε να πάμε μια μέρα να τον ακούσουμε από κοντά;

Περιττό να σημειώσω το πόσο γελάσαμε με το όλο σκηνικό.

Για κλείσιμο βάζω ένα από τα αγαπημένα από τη χορωδία του Σπύρου Λάμπρου σε στίχους και μουσική του ίδιου...

 

Τα κοχύλια που μαζέψαμε!

 
Πόσοι δεν έχουμε περάσει ατέλειωτες ώρες σκυμμένοι στις παραλίες να ψάχνουμε κοχύλια;

Η συλλογή κοχυλιών είναι μια πολύ αγαπημένη ασχολία μικρών και μεγάλων. Είναι υπέροχο να ανακαλύπτεις μέσα στην άμμο ή ανάμεσα στα πετραδάκια αυτούς τους μικρούς θησαυρούς! Έτσι και αρχίσεις, κολλάς και δεν μπορείς να σταματήσεις. Έτσι έγινε και με τα κοριτσάκια μας! Όπου πήγαμε φέτος, πήραμε μαζί μας και αναμνηστικά από τις παραλίες... Πολλά διαφορετικά σχήματα, χρώματα, μεγέθη και είδη.

Κάποια από αυτά αποφασίσαμε να τα κολλήσουμε φτιάχνοντας δυο στεφανάκια κατάλληλα και για ρεσώ!

Χρησιμοποιήσαμε στεφανάκια από φελιζόλ, κόλλα για κατασκευές (λευκή κόλλα βινυλίου η οποία όταν στεγνώσει γίνεται διάφανη), βαμβακερό κορδόνι (από κατάστημα με είδη σχολικά κλπ) και φυσικά τα κοχύλια μας!

Ξεκινήσαμε τυλίγοντας το κορδόνι γύρω από το στεφανάκι. Στη συνέχεια βάζαμε κόλλα και κολλούσαμε λίγα λίγα τα κοχύλια. Δε μας πειράζει να είναι μπόλικη η κόλλα γιατί μόλις στεγνώσει γίνεται διάφανη και δε θα φαίνεται καθόλου η περίσσεια της.

Με μόλις 4 υλικά και πολλή όρεξη φτιάξαμε 2 υπέροχα στεφανάκια και περάσαμε ένα δημιουργικό απόγευμα! Τα κοιτούν και για κάποια από τα κοχύλια, αυτά με το χαρακτηριστικό σχήμα ή χρώμα, θυμούνται ακόμα και από που τα μαζέψανε!

Βόλτα στη Σαλαμίνα...

Είναι καιρός που λέγαμε να πάμε κάπου εκδρομή με καραβάκι. Τα κορίτσια το ζητούσαν αρκετές φορές και με δεδομένο ότι για διακοπές δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε σε νησί (λόγω υψηλού κόστους ναύλων), είχαμε υποσχεθεί ότι με πρώτη ευκαιρία θα πηγαίναμε κάπου κοντά με ferry boat! Έτσι, λίγο πριν αρχίσουν τα σχολεία, επιλέξαμε να επισκεφθούμε τη Σαλαμίνα αφού είναι πολύ κοντινός προορισμός και ότι πρέπει για μια ημερήσια εκδρομή! Το ωραίο ήταν ότι αποκτήσαμε και καλή παρέα: τον παππού και τη γιαγιά οι οποίοι δεν είχε τύχει να πάνε ποτέ Σαλαμίνα και έτσι ακολούθησαν με χαρά.

Ξεκινήσαμε πρωί, φτάσαμε σύντομα στο Πέραμα και επιβιβαστήκαμε στο ferry boat. Ενθουσιάστηκαν! Η Αναστασία είχε ξαναπάει όταν ήταν 2 χρονών οπότε δεν θυμόταν και κάτι από την πρώτη εμπειρία! Το "ταξίδι" σύντομο άρα και το "κυνήγι" σχεδόν ανύπαρκτο.

 

Σε ένα τέταρτο είχαμε περάσει απέναντι στα Παλούκια και ξεκινήσαμε τη βόλτα στο νησί με προορισμό κάποια παραλία να μας αρέσει. Έπειτα από μια πολύ όμορφη διαδρομή μέσα στο δάσος και με υπέροχη θέα καταλήξαμε νοτιοδυτικά του νησιού στα Κανάκια, μια παραλία με ωραία θάλασσα και βλάστηση που φτάνει μέχρι την αμμουδιά. Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με αρκετές παραλίες στη Σαλαμίνα.

Η παραλία όλη δική μας, το αυτοκίνητο στη σκιά των δέντρων, τα πράγματά μας στο παγκάκι δίπλα στη παραλία, όλα τέλεια τακτοποιημένα. Κολυμπήσαμε, μαζέψαμε κοχύλια και περάσαμε ένα πολύ όμορφο πρωινό! Πήραμε και χρώμα αφού ο ήλιος δεν αστειεύεται ούτε τον Σεπτέμβρη!

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής με στόχο να φάμε για μεσημέρι κάπου στη πόλη της Σαλαμίνας. Η περιέργειά μας να δούμε κάθε σημείο του παραλιακού δρόμου που βρίσκεται ανατολικά του νησιού, είχε ως αποτέλεσμα να καταλήξουμε για φαγητό γύρω στις 4, αρκετά κουρασμένοι και ζαλισμένοι!

Φάγαμε στη περιοχή του Αγ. Νικολάου, όπου τα κορίτσια ταΐσανε με ψωμί τα ψαράκια (πρωτότυπο ε;) και πριν πάρουμε το πλοίο για Πέραμα, κάναμε μια σύντομη στάση στη Κυνόσουρα και τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων. Η γιαγιά Γεωργία είχε προλάβει να κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή οπότε πήραμε και το μάθημά μας! Ο μπαμπάς μάς εξήγησε ότι η Κυνόσουρα ονομάστηκε έτσι γιατί το σχήμα της χερσονήσου μοιάζει με ουρά σκύλου!

Το τοπίο στη Σαλαμίνα έχει πολλές εναλλαγές. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη, μια ανάπαυλα πριν ξεκινήσουμε την καθημερινή ρουτίνα και μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί παρέα λίγο πιο έξω από την Αθήνα αλλά τόσο κοντά σε αυτή...

Τα 2 λάθη που έκανε ο Θεός!!!

Μπήκαμε στο φθινόπωρο αν και ο καιρός, από άποψη θερμοκρασιών, δεν το δείχνει. Καλή σχολική χρονιά ευχόμαστε όλοι, αν και κατά βάθος τη φοβόμαστε γενικώς αυτή τη χρονιά που έρχεται...

Εμείς είμαστε σε κλίμα σχολικό. Η Αναστασία περιμένει πως και πως να αρχίσει το σχολείο! Θα πάει Α' Δημοτικού και έχει ανυπομονησία. Πήγαμε και διαλέξανε και οι δύο τις τσάντες τους αλλά για τη Γεωργία...μέχρι εκεί! Ξεκίνησε προνήπιο αυτή την εβδομάδα και πήγαμε γκρινιάζοντας και κλαίγοντας και τις 2 φορές! Πέρα από το ψυχοφθόρο της διαδικασίας, αναρωτιέμαι αν είναι παροδικό ή θα μας ακολουθεί στα σχολικά μας χρόνια αυτή η απροθυμία για το σχολείο. Πέρσι με βοήθησαν πολύ οι πίνακες επιβράβευσης και από αύριο κιόλας θα ξεκινήσω και πάλι τη χρήση τους...

Η δήλωση της Γεωργίας σήμερα λίγο πριν κοιμηθεί ήταν η ακόλουθη η οποία με έκανε να προβληματιστώ αλλά και να γελάσω από μέσα μου:

- Μαμά, ο Θεός δεν έπρεπε να κάνει 2 λάθη.

- Τι λάθη Γεωργία μου;

- Το ένα είναι ότι πεθαίνουμε και το άλλο ότι πάμε σχολείο!!!!

Της εξήγησα ότι κατανοώ το πρώτο (έχει ανησυχίες τελευταία με τον θάνατο χωρίς να έχει συμβεί κάτι) αλλά ότι για το δεύτερο δεν έχει δίκιο καθώς εκεί κάνουμε και μαθαίνουμε πολλά πράγματα, γνωρίζουμε ανθρώπους κλπ. Ξέρω ότι δεν την έπεισα τελικά αλλά κάτι έπρεπε να της πω εκείνη τη στιγμή για να χαλαρώσει και να σκεφτεί κάτι άλλο. Εύχομαι και θα προσπαθήσουμε να το ξεπεράσει γιατί είναι κρίμα από τόση μικρή ηλικία να βασανίζεται με τέτοιες σκέψεις...

Η τάξη όπως την έστησαν με τα Playmobil!